سرویس سیاسی تعامل- آقای احمدی نژاد در گفتگوی دیشب خود با مردم حرف هایی زدند که  بخش هایی از آن بسیار قابل توجه بود به گونه ای که در قواره حرف های یک رئیس جمهور نبود. حرف هایی از جایگاه یک منتقد نوظهور که در سودای تکیه زدن برکرسی ریاست جمهوری سر از پا نمی شناسد. 

 

البته به حکم ' انظر الی ما قال ولا تنظر الی من قال' می توان این حرف ها را شنید ومنصفانه در باره درستی یا نادرستی آن ها حرف زد.

 

اینکه پراید کیلویی چند؟ حرف همه ما بود که از زبان رئیس جمهور خارج شد.

یا نخریدن پسته و آجیل فارغ از اینکه چه کسی آن را بیان کرد تنها راه مبارزه عملی ملت ایران با گرانی ها بود.

 

اما معتقدم باید به سخن اهل سیاست کمی دقیق تر باید نگریست.

 

 

با تمام خدماتی که دولت های نهم و دهم برای ملت داشتند، اما دکتر احمدی نژاد در این هفت سال و اندی کمتر زمانی در مقام یک مدیر اجرائی سخن گفته است. یا در مقام اپوزیسیونی رادیکال صدر و ذیل مملکت را به باد انتقاد گرفته، یا در جایگاه  یک مظلوم و قربانی سیاسی آه وناله سر داد و ترحم طرفدارانش را برانگیخت، و یا مثل یک سیاستمدار تازه کار و عصبانی مدام رقبایش را به افشاگری تهدید کرد. گاهی اوقات هم برای مردم ایران  چیزهای خوب آرزو کرد.

غرض این که آقای رییس جمهور در غالب مواردی که چالشی رخ داده بویژه در حوزه معیشتی مردم، در مقام  یک  مدیر اجرایی مسئولیت پذیر ظاهر نشده و در موضع منتقد سیستم اجرایی کشور ظاهر شده است. و حتی سیستم تحت مدیریت خود را نیز به باد انتقاد گرفته است. نمونه آن حمله مداوم به نظام باتکی طی این سالهاست.

این رفتارها را شاید بتوان در سال های نخست ریاست جمهوری ایشان  با اغماض توجیه کرد. اما حالا اوضاع  خیلی  فرق می کند. دومین دوره ریاست جمهوری ایشان به زودی پایان می گیرد. اما آقای احمدی نژاد همچنان از موضع نقد سیستم سخن می گویند.نقدی که انسان را به یاد نطق هتی نقادانه دولت حامن توسط رقبای انتخاباتی می اندارد.

چرا؟ آیا ایشان در این دو دوره اختیارات یک رئیس جمهور را نداشتند؟ آیا خدای ناکرده با این حرف ها می خواهند از خودشان سلب مسئولیت کنند؟ و آیا این جزیی از طراحی رقابت انتخابات ریاست جمهووری آینده است؟ نمی دانم . اما این را می دانم که پاسخ این پرسش ها هرچه باشد رفتار غیر حرفه ای آقای احمدی نژادرا توجیه  نمی کند.  آقای احمدی نژاد از همین مردم بود و از دیاری عریب نیامده بود، در همین سرزمین می زیست و اقتضائات کار اجرایی را کما بیش می دانست. پس باید دیر یا زود پاسخ گوی عملکرد هشت ساله اش باشد.